Dary Anioła: Miasto kości - reż. Harald Zwart

Tytuł: Dary Anioła: Miasto Kości
Reżyseria: Harald Zwart
Scenariusz: Jessica Postigo
Na podstawie: Dary Anioła: Miasto Kości - Cassandra Clare
Zdjęcia:  Geir Hartly Andreassen
Kraj: USA, Niemcy
Gatunek: Dramat, Fantasy, Przygodowy
Premiera: 21 sierpnia (Polska) 12 sierpnia (Świat)
Fabuła filmu:Współczesny Nowy Jork. Zwyczajna na pozór nastolatka Clary Fray przypadkiem odkrywa, iż należy do niezwykłej kasty Nocnych Łowców, pół aniołów, którzy toczą odwieczną walkę w obronie naszego świata przed atakami demonów. Wkrótce w tajemniczych okolicznościach znika matka dziewczyny. Clary przyłącza się do grupy Nocnych Łowców i wkracza do alternatywnego podziemnego świata, zamieszkałego przez wampiry, wilkołaki, wiedźmy, wróżki i demony. Obdarzona wyjątkowym darem dziewczyna będzie musiała stanąć do walki nie tylko o życie matki, ale o bezpieczeństwo ludzkiej rasy, która żyje w nieświadomości nadciągającego zagrożenia…


Od momentu pojawienia się informacji o powstaniu ekranizacji książki „Miasto Kości” może życie etapowo kręciło się wokół filmu. Cały czas jednak starałam się być na bieżąco co do nowych zdjęć z planu, jakichś informacji od Cassandry na temat całej produkcji. Na około miesiąc przed premierą zaczęłam myśleć tylko o filmie i obsadzie. Bardzo często oglądałam zapowiedzi, spoty telewizyjne. W końcu nadszedł dzień premiery. Musiałam odczekań dokładnie 6 dni, zanim pojechałam na film. Ale przyznam, że opłacało się czekanie.

Clary Fray (Lily Collins) jest młodą dziewczyną żyjącą na Brooklynie. Myśli, że jest normalną nastolatką z Nowego Jorku. Jednak pewnego dnia w klubie Pandemonium zdaje sobie sprawę, że pod przykrywką „normalnego” bezpiecznego życia kryje się coś więcej. Od Jace’a (Jamie Campbell Bower) dowiaduje się, że nie jest Przyziemną, czyli normalnym człowiekiem. W ciągu jednego dnia z młodej dziewczyny musi się stać Nocnym Łowcą, osobą, która poluje na demony i Podziemnych zadzierających z Prawem.

Jako głowny cel Clarissa stawia sobie odnalezienie swojej matki (Lena Headey) porwanej przez Valentine’a (Jonathan Rhyns Meyers). Są ze sobą silnie związane. Córka zrobi dla niej dosłownie wszystko. Niejednokrotnie w trakcie filmu ryzykowała życie w jej sprawie oraz dla swojego przyjaciela Simona (Robert Sheehan).  Robiła coś, na co większość nastolatków postawionych w jej sytuacji by nie dokonała. Aby uratować przyjaciela naraziła swoje życie oraz życie osoby, którą kocha najbardziej na świecie – Jace’a – który szaleńczo w niej zakochany nie pozwoliłby jej pójść samej do bandy głodnych wampirów.

Przed obejrzeniem filmu a już po zakupie biletu podeszłam do dużego monitora i zaczęłam oglądać zapowiedź Miasta Kości po raz kolejny na stronie Heliosa (bo to właśnie w tym kinie w Radomiu byłam). Wyszłam na zewnątrz i podziwiałam wielki plakt filmu i zatelefonowałma do przyjaciółki mówiąc jej, że to właśnie ten szczęśliwy dzień, kiedy obejrzę City Of Bones, coś na co obie czekałyśmy od dnia, kiedy dowiedziałyśmy się o ekranizacji. Ona jak to ona zdążyła zaspoilerować mi trochę film. Weszłam do środka i szybko rozłączyłąm się z nią, kiedy usłyszałam słowa „Zapraszam na Dary Anioła”. Na filmie musiałam się hamować, aby nie rozryczeć sie jak jakieś dziecko. Śmiałam się z osób, które siedziały koło mnie. Rzucałam sobie tekstami Jace’a w najmniej odpowiednim momencie. Na scenie w oranżerii spiorunowałam wzrokiem dwie dziesięciolatki obok mnie, które zaczęły się śmiać.

Ogólnie przez cały film starałam się nie popłakać. Emocje związane z tym, że to się dzieje teraz, że jestem na filmie, na który czekałam szmat czasu dawały o sobie znać. Połączyła się z nimi także frustracja, która kumulowała się we mnie przez kilka wcześniejszych dni. 

Czytałam wiele recenzji filmu. Większość w większym lub mniejszym stopniu krytykuje tą ekranizację. Zaliczają ją do filmów typu „Intruz”, którego jako ekranizację oceniłam naprawdę nisko, oraz do „Pięknych Istot” (nie czytałam, nie oglądałam). Ja osobiście uważam, że takie porównania są zbędne... Miasto Kości to naprawdę bardzo dobra ekranizacja. Oczywiście wiem, że nie ma niektórych scen, dialogi odbywają się z innymi osobami, ogólnie dużo zostało pozmieniane, ale film nadal trzyma poziom i pokazuje cały sens książki. Nie tak jak Intruz, który ukazuje praktycznie inną historię. Fakt, nie było wyspy Blackwella, gdzie kończyła się akcja książki i wszystko działo się w Instytucie,  Dorothea zginęła inaczej, nie było w jej domu Bramy (była w Instytucie), ale scenarzystce i reżyserowi udało się stworzyć produkcje, która z dużymi zmianami nie mota nam w głowie i pokazuje książkę na ekranie.

Irytują mnie także komentarze co do Jamie’go w roli głównej postaci męskiej – Jace’a. Wiele z was zarzucamy to, że nie jest przystojny jak książkowy odpowiednik tej postaci. Uważam jednak, że dyskryminowanie do z powodu innego wyobrażenia sobie tego bohatera jest wprost żałosne! Jamie wczuł się w swoją rolę, zagrał ją najlepiej jak potrafił. Jednak wielu osobom to nie wystarcza. Ludzie, tylko dołujecie tego przystrojnego i utalentowanego chłopaka, który NICZYM nie zasłużył sobie na taką wielką falę nienawiści co do jego osoby.

Skoro jesteśmy przy obsadzie to muszę napisać, że osoby od castingu spisały się świetnie. Każdy fenomenalnie wystąpił w swoje roli. Nie podoba mi się jednak, że filmowa Clarissa jest aż tak odważna.  W scenie z Kielichem, kiedy ojciec kazał jej wypić jego krew ona (w książce) stanęłaby jak wryta i czekałaby na interwencję Jace’a a w filmie poradziła sobie sama z tą sytuacją. Co do Valentina. W powieści nie skrzywdził on swoich dzieci rzucając nimi jak szmacianymi lalkami. Zadawał im cierpienie, ale psychiczne. Nie do końca fizyczne. Fakt, walczył z Jace’em, ale nie chciał go mocno skrzywdzić.

Jest także jedna postać, która mnie zaskoczyła porównując ją do powieściowego odpowiednika. Jak można się domyślić jest to Hodge. Na kilka dni przed udaniem się do kina ponownie zabrałam się za Miasto Kości w wersji papierowej. Dobrze pamiętam, że on nie mówił swojemu panu – Valentine’wowi – aby powiedział młodemu Waylandowi oraz Clarissie, że są rodzeństwem. Chciał tylko zdjęcia klątwy Clave. Gdy to się stało po prostu uciekł. Nie pomagał młodym Nocnym Łowcą. Kończę już z bohaterami. Do żadnego z aktorów nie mam zastrzeżeń.

Brakuje mi tutaj jak każdemu kilku scen. A jakich? Na przykład opowieści Waylanda, kiedy próbował uśpić Clary. Strzępy tego pojawiły się natomiast w scenie w oranżerii (ukochanej scenie mojej oraz mojej przyjaciółki, która wyciska mi łzy z oczu). Szkoda, że w Mieście Kości nie zapoznajemy się z postacią Raphaela Santiago – przywódcy klanu wampirów z Manhattanu. To on pomógł Clary i Jace’owi (bez Isabelle i Aleca) dostać się do Dumort. Brakuje mi Renwick zastąpionego przez Instytut. Brakuje mi rozmowy Clary i Luke’a przez telefon, wizyty brata Jeremiasza, a także upierdliwego kota – Chourcha.

Nie mogę jednak narzekać na brak akcji. Tutaj jest jej bardzo dużo, co sama uważam za plus. Choć niektórych może ona przerastać dla mnie jest ona odpowiednio rozwinięta. W książkach Cassandry dużo się dzieje a twórcy filmu skupili się na tym, aby najważniejsze wydarzenia zostały tutaj ukazane. 

Ogólnie film podobał mi się i ląduje na liście moich ulubieńców. Bardzo chętnie udałabym się na niego raz jeszcze, choćby tylko dlatego, aby popłakać sobie w kinie a nie skupiać się na czytaniu napisów (co dla mnie momentami było zbędne bo sama wszystko sobie tłumaczyłam). Bardzo, bardzo spodobała mi się ta ekranizacja. Choć niedociągnięcia mogły irytować to ja skupiłam się na obserwowaniu tego, czy aktorzy dobrze oddali swoje postaci. Wszystko w filmie jak i związane z nim bardzo mi się podoba. Mam tylko nadzieję, że w następnych częściach będziemy mieć trochę więcej książki niż tutaj. Jak dla mnie ekranizacja jest niesamowita!

Moja ocena: Arcydzieło!

Nie obchodzi mnie, jak inni oceniają ten film. Ja wierzę, że ta saga odniesie ogromny sukces w filmach!